HO 6. Zasady kształtowania założeń ogrodowych starożytnej Persji.

Persja

Wśród ogrodów starożytności najsłynniejsze, po wiszących ogrodach Babilo­nu, są perskie rajskie ogrody. Kolebką potęgi i rozwoju cywilizacji starożytnej Persji jest Wyżyna Irańska. Kraj ten, położony na wschód od Mezopotamii, oddzielały od niej góry Zagros. Po­tężne państwo perskie, sięgające na zachód po Azję Mniejszą i Egipt, zostało utwo­rzone i umocnione przez władców dynastii Achemenidów (559-331 p.n.e.). W tym czasie kwitła też sztuka staroperska i powstały okazałe ogrody. Ten świetny okres rozwoju trwał do czasu Aleksandra Wielkiego. Po upadku Persji potęgę państwową wskrzesiła w pięć wieków później, dynastia Sasanidów.

        chahar bagh ->

kształtowanie terenu z podziałem na 4 jednakowe części wypełniane układami roślinnymi, a wydzielane przez wąskie kanały sięga 2 tysiąclecia p.n.e. Układ ten zwany chahar bagh był zapożyczony we wszystkich ogrodach pozostających pod wpływami perskimi. Podobnie jak w ogrodach aryjskich uzupełnienie rajskiego ogrodu stanowił zazwyczaj zwierzyniec, który był miejscem łowców dzikich zwierząt, uprzednio schwytanych i wypuszczanych na wolność w chwili urządzania polowania

roślinność:

·                    platany

·                    cedry

·                    drzewa cytrusowe

Rajskie ogrody Persji

Powstanie państwa Perskiego datuje się na VI wiek p.n.e. Architektura i sztuka wykazuje powiązania z kulturą asyryjską i egipską. Ogrody zakładano głównie  przy rezydencjach możnowładców. Były to rozległe kompleksy złożone z pomieszczeń mieszkalnych, dużych sal audiencyjnych i rozległych tarasów, na które prowadziły monumentalne schody. Otoczenie pałaców wzbogacały ogrody zwane rajskimi. Ogród był regularny, podzielony na 4 kwatery poprzez osie kompozycyjne, krzyżujące się pod kątem prostym. Miejsce przecięcia osi podkreślano pawilonem ogrodowym, basenem lub fontanną.  Podstawą istnienia ogrodu, jak i samego życia, było źródło wody. Baseny i kanały wyłożone były kolorową  mozaiką . Bogactwa ogrodu dopełniała roślinność. Szczególnie ceniono gatunki o pięknych pachnących kwiatach. Sadzono więc róże, piwonie, granaty, cytryny, pomarańcze, wiśnie, cyprysy, laury i mirty.

W tradycji perskiej i babilońskiej przeciętny człowiek rekompensował ten brak posiadaniem dywanu
z bogatymi motywami ogrodowymi - przysłowiowy "perski dywan"