HO 1.Zasady kształtowania zespołu ogrodowego starożytnego Egiptu.

1. Zasady kształtowania zespołu ogrodowego starożytnego  Egiptu.

Najbardziej charakterystyczne cechy i elementy ogrodu egipskiego wynikają ze sposobów uprawy w dolinie Nilu, opartych na sztucznym nawadnianiu. Wiąże się z tym konieczność odpowiedniego kształtowania terenu w postaci płaskich tarasów formowanych na różnych poziomach, które połączeniu z systemem kanałów wprowadzały charakterystyczny podział przestrzenny powierzchni uprawowych. spowodowało to również rozwój urządzeń hydrotechnicznych, jak kanały i baseny, groble, śluzy oraz studnie, niezbędnych do rozprowadzania i regulacji wody potrzebnej do nawodnienia gleby.

- ramy czasowe:

Stare Państwo (XXIX – XXI w p.n.e.): czasy Dżesera, Cheopsa, Chefrena i Mykerinosa. W tym okresie powstały piramidy Cheopsa i Chefrena w Gizie i piramida schodkowa Dżesera.

Średnie Państwo (XXI – XVI w p.n.e.): groby skalne w Beni Hasan w Ausanie. Kraj osłabiony walkami wewnętrznymi.

Nowe Państwo (XVI – XI w p.n.e.): władcy: Hatszepsut, Amenhotep IV, Tutenchamon, Ramzes II. Dzieła z tego okresu: świątynia grobowa Hatszepsut w Dejr el-Bahari, świątynie w Luksorze i Karnaku, pałac Amenhotepa IV w Tell el-Amarna, grobowiec Tutenchamona w Dolinie Królów. 

Epoka późna (XI – IV w p.n.e.)
Epoka grecko – rzymska (IV w p.n.e. – VII w. n.e.)

-materiał roślinny:

·         sykomora Ficus sycomorus – uważane ze drzewo święte

·         drzewa figowe Ficus caria

·         palma daktylowa

·         akacja afrykańska

·         winorośl – pędy winorośli rozpinano na drewnianej konstrukcji, tworzyły różnego kształtu altany, dające cień i owoce (motyw ten powtarza się w okresie Państwa Średniego a zwłaszcza Nowego

·         lotos Nymphaea lotos

·         papirus

·         maki

·         chabry

·         drzewa mirtowe

·         granat

·         bławatek Centaurea cyanus

·         ślaz Malva alcea

·         aloes

- cechy charakterystyczne ogrodu

Drzewa sadzono rzędowo w jednakowych odległościach, tworzyły układy regularne. Wszystkie ogrody były otoczone murem.

Średnie państwo- elementem głównym ogrodu był zazwyczaj staw lub jezioro, czasem płaszczyzna ciennika utworzona przez winorośl rozpięta na ażurowej konstrukcji. Staw był najczęściej prostokątny lub w kształcie litery T. Pełnił on wielorakie funkcje; był elementem dekoracyjnym, służył do ochłody, do nawadniania, hodowli ryb, a także do obrzędów kultowych. Na obrzeżu stawu była zwykle rabata kwiatowa. całość zaś otaczały w jednym lub kilku szeregach drzewa: palmy i sykomory, przeważnie sadzone przemiennie. W bocznych częściach ogrodu budowano często niewielkie, ozdobione kolumienkami pawilony ogrodowe, przeznaczone do wypoczynku. Układ ogrodu był oparty na geometrycznym podziale przestrzeni, podkreślonym regularnością kształtu terenu. Ogrody były otoczone murem, który całkowicie wyodrębniał przestrzeń z otoczenia. Wejście do ogrodu i rezydencji podkreślał od zewnątrz ozdobny portyk o murze ogrodzeniowym oraz usytuowanym za nim, wewnątrz ogrodzenia, dziedziniec wejściowy. w założeniach pałacowych i willowych naprzeciwko wejścia, w głębi ogrodu znajdowała się budowla mieszkalna. Analogiczną formę oraz te same cechy charakterystyczne maja również ogrody z czasów Nowego Państwa.

W okresie Nowego Państwa wykształciły się również jednolity typ świątyni egipskiej, będącej najbardziej reprezentacyjną budowlą państwową tego czasu. Jednym ze stałych jej składników były święte jeziora niezbędne dla potrzeb kultowych. Z zespołem świątynnym często był powiązany również park. Na uwagę zasługują też drogi wokół świątyń, urządzone jako aleje sfinksów, jak np. w zespole świątyń w Karnaku.