HO 5. Zasady kształtowania założeń ogrodowych starożytnego Babilonu.

Wiszące ogrody Babilonu

Wiszące ogrody Babilonu powstały za króla Nabuchodonozora II zwanego Okrutnym (604—562 p.n.e.).

 Do ich charakterystycznych cech należą:

·     znamię horyzontalności - wynikało ono z tarasowości pól sztucznie nawad­nianych oraz z warunków środowiska naturalnego Mezopotamii położonej na terenie nizinnym;

·     upodobanie do wywyższeń - brak gór w Mezopotamii i świadomość istnienia krain górzystych powodowały u jej mieszkańców skojarzenia góry z wywyż­szeniem społecznym;

·     bogactwo zasobów gliny przy braku drewna i kamienia budowlanego spowo­dowało, że głównym budulcem była cegła;

·     wysoki poziom umiejętności rozwiązań technicznych konstrukcji - dopro­wadziły one do wynalezienia i stosowania sklepienia kolebkowego, m.in. w konstrukcjach podtrzymujących wyniesione do góry tarasy, na których między innymi zakładano ogrody. Analogiczne znaczenie miał rozwój umie­jętności hydrotechnicznych ułatwiających nawadnianie ogrodów na tara­sach;

·     wysoki poziom umiejętności ogrodniczych, które umożliwiały urządzenie i utrzymywanie ogrodów nawet w tak specjalnych warunkach, jakie stwarza­ły sztuczne tarasy na sklepieniach podpartych murem z cegieł.

Nazwa „wiszące ogrody” pochodzi stąd, że były one zakładane na tarasach wznoszących się do góry i podtrzymywanych przez specjalną konstrukcję, którą tworzyły szeregi wąskich, coraz to wyższych korytarzy zasklepionych kolebkowo. Sklepione długie pomieszczenia dawały schronienie i możliwość przechadzki w czasie dużych upałów. Ogrody były usytuowane obok drugiego pierścienia muru wewnętrznego opasującego miasto, przy Bramie Isztar, w sąsiedztwie wielkiego pałacu Nabuchodonozora.

całość założeń tworzyły cztery tarasy, o różnej wielkości i wysokości, podtrzymywane przez konstrukcję zespołu czternastu komór o sklepieniach kolebkowych, które rozdzielał biegnący przez środek korytarz.

Ogrody te stwarzały szczególny efekt. Piętrząc się na poszczególnych tarasach, zapewniały odpoczynek i były widoczne z daleka ponad murami otaczającymi mia­sto. Wzbudzały zachwyt mieszkańców miasta i przyjezdnych. Budowa tarasowych ogrodów wiszących była całkowicie tworem myśli mezopotamskiej. Zaczątki tych tendencji w postaci budowli tarasowych spotkać można i na terenie Egiptu, gdzie najlepiej są one widoczne w rozwiązaniach świątyni Mentuhotepa (XI dynastia) oraz świątyni królowej Hatszepsut (XVIII dynastia) w Deir el-Bahari.