Rafael Moneo

José Rafael Moneo Vallés (ur. 9 maja 1937 w Tudeli) – hiszpański architekt, laureat wielu prestiżowych nagród międzynarodowych, m.in. Nagrody Pritzkera w 1996, a w 2001 nagrody Miesa van der Rohe.

Członek Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych św. Ferdynanda, American Academy of Arts and Sciences i Akademii Świętego Łukasza w Rzymie. Jest członkiem honorowym Amerykańskiego Instytutu Architektury i Królewskiego Instytutu Brytyjskich Architektów.

Studia architektoniczne ukończył na Uniwersytecie w Madrycie. W 1961 ukończył studia. Po ukończeniu studiów udał się do Hellebaeck w Danii, aby pracować u Jørna Utzona przy projekcie Opery w Sydney w Australii.

Davis Museum at Wellesley College 1990-93

Davis Muzeum jest jednym z wielu budynków Wellesley College, zapewniającym opiekę i wystawę wybitnych stałych kolekcji i prezentację bogatego i zróżnicowanego harmonogramu wystaw czasowych i programów.

W 1993 roku, kiedy Davis Muzeum i Centrum Kultury zostało otwarte, nie był pierwszym budynkiem dla zbiorów Kolegium, ale był pierwszym i jedyny zaprojektowanym wyłącznie, jako muzeum. Jest to również pierwszy budynek w Ameryce Północnej który zostały nagrodzony przez Nagrodę Pritzkera, którego idea miała nawiązywać do „skarbca”. Przylegający do kwadratu Akademnickiego i połączony zamkniętym mostem do centrum sztuki. Jako źródło informacji dla badań naukowych, a źródłem innowacyjnych oprogramowań Davis zajmuje poczesne miejsce w centrum intelektualnego i estetycznego życia Community College.

Bryła Muzeum miała być bardzo prosta. Sześcienna przestrzeń mogłaby być rozumiana jako kaseton, prezentując wszystkie naraz elementy w kolekcji. Dzieła sztuki w kolekcji są jak wspomnienia o tych absolwentach, którzy tu żyli i którzy uważali, że nie mogło być lepszego miejsca niż Wellesley, dla którego należy pozostawić obiekty. W związku z tym, Muzeum należy rozumieć, jako skarbnicy, skarbca, który mówi o życiu tych ludzi, którzy otrzymali tutaj naukę - Rafael Moneo, maj 1993

Muzeum obejmuje cztery piętra galerii; gabinety; salę konferencyjną połączoną windą do stałych miejsc składowania zbiorów, obszary robocze personelu i biura. W Kompleksie mieści się także kino, teatr z 168 miejscami w pełni wyposażony do prezentacji filmów i mediów elektronicznych, i kawiarnia. Zawarte w trzech prostych połączonych masach sześciennych, formalny język struktury kontrastuje z wieloma wcześniejszymi budynkami kampusu, które były budowane w stylu gotyckim. Płaskie dachy niższych dwóch bloków kompleksu Davis zestawiono na przeciwko prostych, nawet pionowych świetlików i skośnych świetlików, które określają górną część wyższego centralnego części kompleksu, zalewając górną galerię podłogi Davis naturalnym światłem. W swoim wyborze materiałów zewnętrznych dla Davis, architekt Rafael Moneo odniósł się do pracy jego poprzedników. Budynek jest w powściągliwej palecie cegły i betonu elewacyjnego. Kilka prostych akcentów metalu dodano do fasady budynku. Płaskie formy zewnętrznych ścian budynku są pozbawione ozdób w postaci otworów okiennych. Okna gdzie indziej sygnalizują położenie wejścia do muzeum i kina, holu i pomieszczeń biurowych.

Moneo stosował również beton wewnątrz Davis. Materiał znajduje się na jednej stronie wejścia i holu w rzędzie kolumn i sufitu jako podłogi na najwyższym poziomie i na klatce schodowej, która łączy cztery piętra przestrzeni galerii. Schody są jednym z dwóch głównych pionowych elementów konstrukcji wnętrza które przechodzi przez wszystkie pięć pięter przestrzeni publicznej, stanowią punkt odniesienia dla zwiedzających.

Na każdym piętrze, galerie są rozmieszczone wokół schodów i pustce, która daje naturalne światło w głąb budynku. Balkony na wyższych piętrach dwóch galerii i na spocznikach oferują widok do świetlika.

Wizyta w Davis może zacząć od góry: windą do unikalnych miejsc architektonicznych na 5 piętrze i schodzić przez stałe kolekcje galerii, na piętrach 4 i 2 aż do poziomu parteru.

Centrum Kursaal, proj. Rafael Moneo, Donosti, Hiszpania

Otwarty w 1990 r

Centrum Kursaal stanęło tuż nad brzegiem rzeki i jest dopasowane do krajobrazu oraz nienarusza zastanego tu pejzażu wybrzeża. Centrum Kursaal przypomina dwie potężne skały, wyrastające nad brzegiem rzeki. W jednej mieści się sala koncertowa, w drugiej - centrum konferencyjne. Projektując architekt pomyślał nie tylko o wkomponowaniu dużego obiektu w krajobraz, ale i o stronie praktycznei jego funkcjonowania. Szklane żyletki na elewacjach na przykład nie tylko nadają budowli wyjątkowego wyglądu, ale chronią też ściany przed osadzaniem się na nich soli, niesionej przez wiatr od strony morza.

Cathedral of Our Lady of the Angels, Los Angeles, California (2002)

Katedra Matki Boskiej Anielskiej

Duży Plac Katedralny jest dostępny tylko przez bramę wzdłuż ulicy lub z parkingu podziemnego. A „ściana dzwonnicy kościoła wychodzi na ulicę.

Moneo był bardzo świadomy nie chcąc robić wejścia do katedry bezpośrednio od ulicy. Dla odwiedzających od ulicy przy niższym placu, aż do wielkich schodów, przez górną część placu i w kierunku wielkich drzwi z brązu z współczesną figurą NMP.

Przechodząc przez monumentalne drzwi, zaprojektowanych przez rzeźbiarza Roberta Grahama, odwiedzający wchodzą do długiej południowej nawy.

Przejścia pomiędzy rzędem asymetrycznych kapliczek okładzin ambulatoryjnych pozwalają na ramkach widokiem głównym przybytku.

Skręcając w prawo na końcu ambulatoryjnych, obok 17 wiecznego hiszpańskiego ołtarza, zwiedzający wchodzi na ogromną Nave która może pomieścić do 3000 osób. Światło przechodzi prze sylwetkę dużego betonowego krzyża znajdującego się tuż nad ołtarzem.

Ściany są z polerowanego beton, drewna cedrowego, podłogi z hiszpańskiego wapienia w kolorze piaskowym. Gwałtowny wzrost przestrzeń jest oświetlony przez okna składających się z cienko pożyłkowanego Hiszpańskiego alabastru.

Lampy nad ławkami, przypominają kształtem trąbki skierowane w dół, posiadają małe głośniki i żarówek. Chrzcielnica jest z czarnego granitu.